Voor het geval dat ik val,
ben ik gevallen.

/
Zo ziet dat eruit, het begin van het vallen. Zo- zoals het slash-teken boven deze zin.
Ik bewoog mijn bovenlichaam naar voren en vroeg mijn onderlichaam de balans niet te herstellen.

Ineens is de vloer mij meer nader dan het plafond mij was. Mijn amen konden en wilden niet anders dan de val opvangen. Alsof het een wedstrijd was, waar ze als eersten de finish bereiken moesten. De armen rijkten naar de grond voordat mijn lijf en mijn hoofd daar waren. Lag er soms goud? Was het hebberig en streverig misschien, van de armen? Het lijf daarentegen toonde geen verzet, maar overgave. Het komt zoals het komt. Bescheiden liet het zich vallen.

De val ontmoette ik maar heel kort. Geen tijd had ik om zijn of haar hand te schudden. Het was een ogenblik. Vóór het ogenblik stond ik rechtop en na het ogenblik lag ik horizontaal. Het vallen van het lichaam was niet zoals ‘BAM’, eerder zoiets als ‘bamBambampam’. De eerste bam is de aanraking van de armen met de grond. Daarna kwam de grotere Bam, waar het leven geheel op de grond ligt. Ten slotte reageren verschillende lichaamsdelen op de val, op de Bam,- bam: ze veren als het ware even omhoog, verbijsterd wat er gebeurt nemen ze daar korte tijd afstand- en geven ze zich uiteindelijk over aan de stilte door de grond volledig te verwelkomen: pam. De stilte wordt doorbroken door het opstaan. Alsof er niets is gebeurd - enkel nog een litteken op het matras.

-
Even terug naar de hebberige armen:
Voordat de val zijn intrede deed, vroeg het hoofd de armen om een kleine gunst. Daarop beloofden de armen aan het hoofd dat zij zich verantwoordelijk zouden houden voor een gezonde staat van zowel hoofd als nek. Gehoorzaam als de armen waren vingen zij de val op. In dit licht mag het verwijt van hebberigheid naar de armen toe dus alweer teniet worden gedaan. Het lichaam bestaat uit een groepje vrienden die het beste met elkaar voor hebben. De armen luisteren maar al te graag naar het hoofd. Mijn armen willen geleid worden. Die stem negeren is als een revolutie ontketenen. Zouden de armen niet meer luisteren dan zouden ze als onafhankelijk zijn. Wat schieten ze ermee op? Zo is het ook met de handen en de voeten. Waar zouden die gaan wanneer ze niet meer naar het hoofd luisteren? Ik ben eigenlijk wel benieuwd. Die stem van de revolutie fluistert dan toch aantrekkelijk door zijn mysterieusheid. Wat de revolutie met zich meebrengt is namelijk onduidelijk en in die onduidelijkheid ligt een voedingsbodem voor fantasie. Het zal er wel mooi zijn, daar waar het hart mag spreken en het hoofd niet meer zijn oordelen laat klinken. De roze eekhoorn zal het er vast wel naar zijn zin kunnen hebben. In hoeverre de roze eekhoorn bestaat is de vraag, net zo: in hoeverre deze revolutie een oogst zal brengen. 

Uit de Lucht

Voor het geval dat ik val,
kijk ik hoe de regen valt. 
Het zal wel meevallen. 

-
Voor het geval dat ik val, 
ben ik gevallen. 

-

Voor het geval dat ik nog eens val,
hoef ik niet bang te zijn.
Alles zal wel op zijn plek vallen.